Στο δρόμο που ανηφορίζει προς τα Ψωνέϊκα, λίγα μέτρα μετά το βενζινάδικο, υπήρχε το Σιδηρουργείο του μαστρο-Γιώρη του Σικαλιά. «Γύφτικο» το λέγαν τότε στις δεκαετίες του ’50 και του ’60 που γνώρισε μεγάλες δόξες.

     Κάθε που έπαιρνε να βραδιάζει, μπορούσες να ακούσεις από αρκετή απόσταση τον ήχο του σφυριού πάνω στ’ αμόνι. Ο μαστρο-Γιώρης χτυπούσε αδιάκοπα μια στο πυρακτωμένο σίδερο, για να του δώσει το σχήμα που έπρεπε, μια στο αμόνι για να πάρει «ανάσα» και να «ζυγίσει» με το έμπειρο μάτι του, το σημείο που θα ξαναχτυπούσε. Η φωτιά, που τη «σύμπαγε» με το φυσερό, πάντα αναμμένη, για να πυρακτώνει τα σίδερα και δίπλα στο αμόνι το λεβέτι με το νερό για να σβήνει το έτοιμο πια σιδερικό εργαλείο.